Ostatnio na lekcji WOK-u pani profesor puściła nam film "Żeby nie bolało". Byłam pod wrażeniem. Było mi żal Urszuli Flis. Zawsze wydawało mi się, że ludzie chcą uciekać ze wsi do wielkich miast, po to żeby na stare lata tam powrócić. Urszula postanowiła zostać. Niewiadomo czy to była jej własna decyzja- w to nie wnikajmy.

Bohaterka jest miłośniczką teatru, inteligentną i oczytaną, młodą dziewczyną. Bierze na swoje barki niesłychany ciężar, jakim jest 13-hektarowe gospodarstwo rezygnując przy tym z normalnego życia, roli matki i żony. Nie potrafi zbliżyć się do środowiska, w którym żyje.Nie ufa ludzią ze wsi.

Urszula żyje światem nie realnym wyimaginowanym. Zapytana który świat jest jej bliższy? Odpowiada: "Nie wiem, muszę mieć jakieś podstawy, żeby bujać w obłokach".

W drugiej części po 23 latach dowiadujemy się, że bohaterka nadal jest samotną tym razem już starszą osobą. Przy tym bardzo zapracowaną, bo nadal uprawia ziemie i hoduje krowy. Jej matka zmarła a ciężką chorobę.

Urszula z bólem opowiada o dziewczynach mniej wiecej jej wieku z wioski. Mówi o tym, że powychodziły za mąż, że mają dzieci. Jej serce ściska żal, gdyż wie, że gdyby 23 lata wcześniej nie zamknęła się w sobie to miałaby szansę na spędzenie starości z wnukami na kolanach. Powiedziała jedno ważne zdanie: "Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki." to moim zdaniem znaczy, że gdyby mogła cofnąć czas postąpiła by inaczej.

Film ten jest bardzo pouczający i zmuszający do refleksji nad wagą ludzkich decyzji i wogóle ludzkim życiem.

Karolina -Zakrętka-