Tak to jest, gdy komicy biorą się za dramaty. Wyszedł ni to dramato-czarna komedia, ni to feel-good-movie, ni to dramat ze szczęśliwym zakończeniem... Melissa, z dobrym warsztatem komediowym, nie dała rady w dramatycznych scenach. Chris może i dałby radę, gdyby wyszedł poza minę zbolałego smutasa. W głębi oczu dwójki głównych aktorów nie kryje się żadne cierpienie, a mówimy tu przecież o największej możliwej tragedii, która spotkała głównych bohaterów. W filmie jest wiele scen poważnych, dramatycznych, niektóre z nich zagrane z dodatkiem czarnego humoru, niektóre na poważnie... Po prostu można się pogubić w tym, z czym mamy tu do czynienia. Co chce nam autor opowiedzieć - opisać dramat, wychodzenie z traumy, pokazać relację głównej bohaterki i terapeuty, czy raczej relację małżeńską, czy przemianę wewnętrzną bohaterki w zetknięciu ze szpakiem, a może przemianę weterynarza? Narracja naprawdę jest trochę pokraczna. Do tego nieco dłużyzn, jak np. końcowe wyznanie głównego bohatera na terapii grupowej. Po prostu już nie wiadomo było, co ja mam przeżywać na tym filmie i czym się przejmować - a może widz ma być podniesiony na duchu, bo Melissa twardzielka, szpak jest humorystyczny, a Kevin jednak pomoże? Za dużo tu grochu z kapustą. Nie znam książki i nie wiem, czy można było zrobić lepszy film, może materiał literacki był niewystarczający...